Het begon eigenlijk vorig academiejaar. Minstens één keer in het jaar zorgen onze lieve docentes dat wij een studie kunnen maken van een model. Vorig academiejaar geraakte mijn torso naar model niet klaar. Als bijna-fulltime-werkende mama van 3 gebeurt het vaak dat ik later dan verwacht in de les arriveer. Meestal hebben mijn klasgenoten er dan al 2 uur opzitten. Gelukkig kon ik het afmaken in het eerste trimester. 'Osmie' (= ons mieke, ons meisje) zag er toen zo uit... (excuus voor de slechte foto... smartphones zijn geen reflexcamera's)
Na het boetseren werd er met gips een mal gemaakt. Ik kan het je verzekeren... het is een heel gesmos, maar o, zo fijn. Van kop tot teen werden zowel 'Osmie' als ikzelf bedekt met gips.
Ik kreeg van mijn lieve juf (ja, hoor ... ze is écht wel lief! En ze leest waarschijnlijk mee) de opdracht: 'Doe er iets mee... laat het niet zo maar 'sec' een torso wezen'.
Gaandeweg besloot ik de mal in te leggen met papier-maché. Dit zou een stevige basis vormen om twee hobby's met mekaar te verenigen: beeldhouwen en naaien. Mijn hart maakte al een sprongetje!
Wanneer je een kledingstuk naait, zie je je creatie patroondeel per patroondeel groeien. Bij 'Osmie' had ik geen patroondelen en werd het een beetje improviseren. Maar ook dit groeide stukje per stukje. Originele ideeën werden geschrapt en vervangen door nieuwe en nieuwe ideeën werden weer omgeruild voor originele.
Het nuttige werd zelfs aan het aangename gekoppeld. Op vrije weekenden werd er aan de tuintafel 'gecreëerd'.
Naar goede gewoonte leverde ik het werk net op de valreep af. (Om de een of andere reden presteer ik beter onder druk, deadlines zijn mijn musthaves). De commentaren van die lieve docente waren alleszins lovend. Klasgenoten reageerden verrast.
Nu enkel nog de jury overtuigen...
 | |
| Moederliefde (afstudeerproject IL beeldhouwkunst 4e jaar) |
