6 jaar

6 jaar geleden... De dag begon stralend. Vroeg in de ochtend gaven de vogeltjes al een mooi concert. Het zonnetje scheen sinds lang. Het was de perfecte dag om geboren te worden.
De voorbije 42 weken hadden we er zo hard naar uitgekeken . Eindelijk zouden we toen een echt gezin gaan vormen.
Ons boeleke liet echter lang op zich wachten en zelfs toen de tijd rijp was, kroop ze nog even terug. Het leek wel of ze het goed vond bij mama. Ons geduld werd even op de proef gesteld.
Haar haartjes kwamen als eerste piepen, de rest volgde.  Ze was een pracht van een baby met een bos gitzwart haar.  Ze rook heerlijk, zoals baby's horen te ruiken. Het was perfect... wij, met zijn drietjes, op die ene tegel in de badkamer. We zaten op een roze wolk.

zelfgemaakte verjaardagsjuweeltjes

Nu 6 jaar later kijk ik naar haar op haar verjaardag. Wat is ze het afgelopen jaar toch weer hard gegroeid! Wat heeft ze toch weer grote stappen in de goede richting gezet! Mijn kleine meisje wordt groot.
Het leek alsof het gisteren was dat we ze leerden fietsen zonder zijwieltjes. Vandaag is ze bijna klaar om naar 'de grote school' te gaan. Als ze zelf mocht beslissen ging ze morgen naar het eerste leerjaar. Wat kijkt ze ernaar uit om te leren lezen en schrijven, om te rekenen, ja, zelfs om huiswerk te maken.





Voor haar 6de verjaardag wilde ze oorbelletjes. Met een bang hart vertrok ik met haar naar de juwelier. Daar aangekomen bibberde ik op mijn benen. Maar zij... gaf geen krimp! Glimmend van trots stapten we beiden weer buiten. Zij omdat ze eindelijk haar o zo gewenste oorbelletjes had, ik omdat ik zo'n geweldige dochter heb.
Even later stond ze in de badkamer haar lippen te stiften. Voor haar kan de tijd niet snel genoeg gaan. Ik heb toch liever dat de tijd even blijft stilstaan. Heel even maar, net totdat ik haar weer een klein beetje kan
loslaten...