Taart

Een kerst of 2 geleden kreeg ik het boek van 'De Koekjesfee' cadeau. Niet dat ik zo'n fantastische bakster ben, maar voor een kinderfeestje wil ik altijd wel een extra inspanning doen.  Helaas werden mijn koekjes altijd een heuse plakboel. Na ettelijke keren proberen, belandde het boek in de kast en liet ik 'De Koekjesfee' voor wat ze was.
Onlangs werd mijn interesse weer even geprikkeld. Een ex-collega van Mr. H. startte haar eigen 'taartenfabriekje', compleet met workshops en winkeltje. Maar... blijkbaar is taarten-maken-en-versieren tegenwoordig zo'n geliefde bezigheid. Ik moest namelijk nog 6 maanden wachten vóór ik me kon inschrijven om aan een workshop deel te nemen.
't Is een tijdrovend werkje, dat versieren. Je zit er al gauw een uur of 4 aan. Gelukkig zag ik vanmorgen 3 paar kinderoogjes fonkelend naar die taart kijken. Dus ik beloofde dat ze vanavond, na het eten, een stukje mochten proeven.
Mr. H. haalde nam het grote mes uit de la, terwijl zoonlief en de dochters bijna uit hun vel sprongen van enthousiasme. Iedereen kreeg een stukje en na de eerste hap durfde zoonlief niet anders dan kijken naar de taart (Maar ik vind hem zo mooi, mama!). Dochterlief vond het wel heel zoet (en dat voor een kind!) en Mr. H. werd misselijk van de zoetigheid. Wat een tegenvaller!! De taart oogt inderdaad beter dan dat ze smaakt.
Misschien moet ik taarten-bakken-en-versieren maar overlaten aan degenen die er goed in zijn.

Geef ons, met een volgende verjaardag, maar weer een lekkere smurfenvlaai van de bakker. Met een extra toefje slagroom, graag!