zaterdag 24 december 2011

Kerstcadeau (vervolg)

Een van de goede voornemens van vorig jaar was het ontdekken van grootmoeders naaimachine. Het ding stond al eeuwen weg te kwijnen in mijn ouderlijk huis. Ik kon het niet langer aanschouwen en adopteerde het arme ding. Geef nu toe... een naaimachine dat staat vast te roesten, daar heeft niemand wat aan.
Echt gelukkig was mijn adoptiekind niet ... Om eerlijk te zijn heeft het hier ook even in een hoekje gestaan. Ongeveer een maand geleden vond ik het tijd dat we mekaar een beetje beter leerden kennen. De eerste kennismaking verliep met de nodige strubbelingen. Ja, we hebben moeilijke tijden gekend, dat naaimachine en ik. Maar zoals in elke goede relatie moet men wel eens water bij de wijn doen.
De afgelopen maand zijn we dichter naar mekaar gegroeid.  Onze samenwerking leverde het volgende project op... een vogeltasje voor dochterlief.


Het patroon met handleiding vond ik bij Eloleo's 1000 gratis patronen. Ons allereerste projectje samen.... het is er aan te zien, we hebben samen nog een lange weg te gaan.

We schakelden samen een versnelling terug en deden het wat rustiger aan. Ons tweede project had meer slaagkans... een knikkerzakje voor zoonlief... gebaseerd op de Hobo-sack. Het stofje komt van een oud dekbedovertrek.


Dat ging al een stukje vlotter. Het gaf ons de nodige energie om al aan een derde project te denken. Zouden we dit ook samen aankunnen? 't Zou wel tof zijn als we ons juweeltjes in van die kleine zakjes konden stoppen... En hup, project nummer 3 werd geboren... Over een stormachtige relatie gesproken.... We doorzwommen heel wat watertjes, mijn naaimachine en ik...



Oh, ja, in dat zakje hoorden ook een aantal nieuwe creaties. Ik maakte een aantal setjes bestaande uit ring, hanger en oorbelletjes.  Mijn oorbelletjes zijn vooral 'stekertjes'. Met gefused glas is het moeilijk om een 'hangertje' te maken omdat je oorbel altijd een platte kant heeft. Ik ging de uitdaging aan en verzon hetvolgende:
In een winkel voor hobbymaterialen vond ik een ketteltje. Het is een staafje met een voorgevormd oogje. Hier kan je een kraal insteken, het staafje afknijpen op maat van de kraal + een extra stukje om zelf een oogje te vormen. Het bestaande oogje behield ik, het staafje draaide ik rond een tangetje. Je krijgt zo een vlakje dat je tegen een stukje gefused glas kan lijmen. En ondertussen zijn er weer kleine nichtjes die heel tevreden zijn met de oorbelletjes ;-))

Net zoals grote nichtjes trouwens...

maandag 12 december 2011

Kerstcadeau

De gezelligste tijd van het jaar komt eraan. Helaas geraak ik dit jaar niet in de stemming.  Is het de buitentemperatuur die niet onder nul wil gaan? Of een eventueel sneeuwtapijt dat uitblijft? Wie zal het zeggen...
Het enige dat ik wel weet is dat ik gedurende deze periode een bloekhekel heb aan kerstcadeautjes kopen. Overal een drukte van jewelste, je niet kunnen keren of draaien in de winkel, beginnen zweten aan de kassa omdat je uitgerekend dan je dikste jas aanhebt, het door-jou-uitgekozen-kerstcadeau net voor je neus zien weggraaien ....Pffff, ik begin al te zuchten als ik eraan denk.
Dit jaar besloot ik iets creatiefs te doen met kerst. Het merendeel van de vrouwelijke familieleden heeft 'gaatjes in de oren'. Ideaal dus om oorbelletjes voor te maken. Gecombineerd met een hangertje of ring geeft dit toch een mooi cadeautje.(al zeg ik het zelf) En moemoe, die krijgt een brocheke.
Nu enkel nog een originele manier bedenken om het te verpakken. Maar gelukkig hoef ik hiervoor niet naar buiten...

De omruiling

Onlangs postte ik een  reeks foto's van mijn glasjuweeltjes op mijn facebookaccount.  Een vriendin van vroeger, die ik gelukkig via facebook terugvond, was meteen verkocht. Even later kreeg ik een mailtje met de vraag of ik zin had om te ruilen. Ze zou, in ruil voor oorbelletjes, rokjes maken voor de meisjes. Natuurlijk zag ik dit meteen zitten. Via e-mail werd ik op de hoogte gehouden over de stand van zaken.  En toen kwamen de eerste foto's. Ik werd op slag verliefd! Zo schattig en kleurrijk, echt iets voor mijn meisjes! De oudste dochter dacht precies hetzelfde. Haar oogjes glinsterden al bij de gedachte.
Gisteren brak dan uiteindelijk het moment van onze creatieve omruiling aan. Met mijn doosje gevuld met oorbelletjes en ringen en een kloppend hartje vertrok ik richting 'de grote stad'. We hadden mekaar negen, lange jaren niet meer in levende lijve gezien en daarom was dit weerzien voor mij (en voor haar ook, denk ik) toch wel een beetje spannend.



Het bleek fantastisch te zijn. We taterden erop los en het leek alsof we mekaar de dag ervoor nog zagen. Het doet een mens zich afvragen waarom we elkaar negen jaar niet zagen.
Het bleef ook niet bij die rokjes... ze had voor zoonlief een heel handig zakje gemaakt en mama kreeg er nog een kadootje boven op! Net zoals vroeger, die heerlijke spontane verrassing.
Soms kruisen belangrijke mensen je levenspad en zie je ze daarna nooit meer. Gelukkig heb je er ook die je nadien terug tegenkomt en waarbij dat warme gevoel blijft bestaan. Heerlijk,  toch, hè?!

Voor meer moois... check dan even haar blog

dinsdag 6 december 2011

Taart

Een kerst of 2 geleden kreeg ik het boek van 'De Koekjesfee' cadeau. Niet dat ik zo'n fantastische bakster ben, maar voor een kinderfeestje wil ik altijd wel een extra inspanning doen.  Helaas werden mijn koekjes altijd een heuse plakboel. Na ettelijke keren proberen, belandde het boek in de kast en liet ik 'De Koekjesfee' voor wat ze was.
Onlangs werd mijn interesse weer even geprikkeld. Een ex-collega van Mr. H. startte haar eigen 'taartenfabriekje', compleet met workshops en winkeltje. Maar... blijkbaar is taarten-maken-en-versieren tegenwoordig zo'n geliefde bezigheid. Ik moest namelijk nog 6 maanden wachten vóór ik me kon inschrijven om aan een workshop deel te nemen.
't Is een tijdrovend werkje, dat versieren. Je zit er al gauw een uur of 4 aan. Gelukkig zag ik vanmorgen 3 paar kinderoogjes fonkelend naar die taart kijken. Dus ik beloofde dat ze vanavond, na het eten, een stukje mochten proeven.
Mr. H. haalde nam het grote mes uit de la, terwijl zoonlief en de dochters bijna uit hun vel sprongen van enthousiasme. Iedereen kreeg een stukje en na de eerste hap durfde zoonlief niet anders dan kijken naar de taart (Maar ik vind hem zo mooi, mama!). Dochterlief vond het wel heel zoet (en dat voor een kind!) en Mr. H. werd misselijk van de zoetigheid. Wat een tegenvaller!! De taart oogt inderdaad beter dan dat ze smaakt.
Misschien moet ik taarten-bakken-en-versieren maar overlaten aan degenen die er goed in zijn.
Geef ons, met een volgende verjaardag, maar weer een lekkere smurfenvlaai van de bakker. Met een extra toefje slagroom, graag!

vrijdag 2 december 2011

Er was eens...

Er was een meisje dat dol was op hartjes. Ze sliep onder een hartjesdeken in een hartjespyjama. Naast haar bedje stonden hartjesslofjes en op haar nachtkastje een hartjeslampje. 's Ochtends at ze hartjesboterhammen en dronk melk uit een hartjesbeker. Ze poetste haar tandjes met een hartjestandenborstel en kamde haar haar met een hartjeskam. Deed haar hartjesjurk, haar hartjeskousen en haar hartjesschoenen aan en vertrok naar school.
Hoewel haar leven grotendeels uit die leuke hartjes bestond, voelde het meisje zich toch niet helemaal compleet. Haar oorbelletjes waren namelijk geen hartjes, maar sterretjes.... Ik moet jullie dus niet vertellen wat de grootste wens van het meisje was...Op een avond hoorde de lieve toverfee het meisje zachtjes jammeren. Het hart van de toverfee brak. Ze dook vlug in haar grote toverdoos en toverde het mooiste paar hartjesoorbellen ter wereld. De fee legde de knopjes op het hartjeshoofdkussen van het meisje en kreeg de volgende morgen de mooiste glimlach ter wereld in ruil.