Mama

Mijn mama is er één uit de duizend. Ik zie haar dan ook ontzettend graag. Maar door onze drukke agenda's zien we mekaar weinig. Zelden krijgen wij gelegenheid om te vertellen dat we om mekaar geven.

Daarom doe ik het nu langs deze weg. Ik maakte voor haar een juweeltje met een wit roosje, haar lievelingsbloem. Ik ben alvast heel benieuwd naar haar reactie.

Het verloren schaap

Een jaar geleden. Op de beeldhouwles kreeg ik de opdracht: 'Dier' (althans, ik denk dat dit de opdracht was, mijn geheugen laat me in de steek. Het is ook al zo lang geleden). De ideale gelegenheid om onze ram te vereeuwigen. Alleen... dat bleek makkelijker gezegd dan gedaan. Ik begon in het klein, maar al vlug werd het schepsel groter en groter. Te groot voor de plank waar ik het op boetseerde. We probeerden de schade te beperken, maar dat bleek onvermijdelijk. Het schaap stortte in... Er zat niets anders op dan afbreken en terug opnieuw beginnen. Jammer voor het vele werk dat ik erin stak.
We lasten een stelling in mekaar, er werd een opgezet model bijgehaald en met volle moed begon ik er terug aan. Die moed zou later vlug weer in mijn schoenen zakken. Hoe ik ook probeerde, mijn schaap leek op een koe, een geit, een lama... kortom, mijn medestudenten zagen er allesbehalve een schaap in. Lag het aan de afbeelding, lag het aan het model, ... wie zal het zeggen. Er werd zelfs geopperd om mijn eigen levend model mee te brengen...
Nu, bijna een jaar verder krijgt het beest eindelijk vorm. Groot was mijn verbazing toen een toevallige passant plots opmerkte: 'Hé, een schaap!'. Eerlijk? Ik kon die mens wel kussen!! Ik voelde mijn adrenaline-meterke stijgen, had zin om een dansje te doen en kreeg er terug zin in.

Jawel, ik heb mijn tanden in dat schaap gezet en ik laat het niet meer los...Wordt vervolgd...

Op de valreep...

Breien... verder dan poppenkleedjes geraak ik meestal niet. Vooral aan geduld ontbreekt het me. Ik begin meestal met volle moed, maar geef het na een x aantal priemen op. Naar mijn mening vlot het niet snel genoeg. Heel het handeltje, breiwol inclusief breipriemen, beland dan weer in de breitas, wachtend op een nieuw patroontje voor poppenkleedjes.
Gelukkig heb ik ook een zoon, die me af en toe voor een uitdaging zet.  Een sjaal in de vorm van een slang was zijn grote wens. En wonder boven wonder had ik hier wel geduld voor (wat kleine puppie-oogjes  en een pruillipje al niet kunnen doen!) In alle geheim begon ik er twee maanden geleden aan. Talloze slangen verschenen er, maar verdwenen ook weer. Uiteindelijk werd dit het resultaat. Op de valreep klaar om ingepakt te worden in een stoer jongenspapiertje en uitgepakt te worden door stralende oogjes...