Het verloren schaap

Een jaar geleden. Op de beeldhouwles kreeg ik de opdracht: 'Dier' (althans, ik denk dat dit de opdracht was, mijn geheugen laat me in de steek. Het is ook al zo lang geleden). De ideale gelegenheid om onze ram te vereeuwigen. Alleen... dat bleek makkelijker gezegd dan gedaan. Ik begon in het klein, maar al vlug werd het schepsel groter en groter. Te groot voor de plank waar ik het op boetseerde. We probeerden de schade te beperken, maar dat bleek onvermijdelijk. Het schaap stortte in... Er zat niets anders op dan afbreken en terug opnieuw beginnen. Jammer voor het vele werk dat ik erin stak.
We lasten een stelling in mekaar, er werd een opgezet model bijgehaald en met volle moed begon ik er terug aan. Die moed zou later vlug weer in mijn schoenen zakken. Hoe ik ook probeerde, mijn schaap leek op een koe, een geit, een lama... kortom, mijn medestudenten zagen er allesbehalve een schaap in. Lag het aan de afbeelding, lag het aan het model, ... wie zal het zeggen. Er werd zelfs geopperd om mijn eigen levend model mee te brengen...
Nu, bijna een jaar verder krijgt het beest eindelijk vorm. Groot was mijn verbazing toen een toevallige passant plots opmerkte: 'Hé, een schaap!'. Eerlijk? Ik kon die mens wel kussen!! Ik voelde mijn adrenaline-meterke stijgen, had zin om een dansje te doen en kreeg er terug zin in.

Jawel, ik heb mijn tanden in dat schaap gezet en ik laat het niet meer los...Wordt vervolgd...