Een oude liefde

Hij stond al een tijdje in de kast, mijn hotpot. Door mijn nieuwe vriendschap met de naaimachine, was ik hem even uit het oog verloren. Dit weekend flakkerde de vlam weer op.

Enige tijd geleden, op mijn 35ste verjaardag,  kreeg ik van Mr. H. dit juweel van Elisa Lee. Drie bolletjes die symbool staan voor elk van ons kinderen. Blauw en zilver omdat het zo bij me hoort. (Ik heb totaal niks met goud. Da's gelukkig goed mijn portemonnee en die van Mr. H. ;-)) Hij kent me goed, mijn lief en eerlijk waar, ik ben zot van die ring. Ik draag hem altijd en overal. Dat begint helaas zijn sporen na te laten. Ik wilde de ring toch wat sparen. Hier kwam mijn oude geliefde hotpot  weer goed van pas.

Ik liet me inspireren door de zee (om de vakantiesfeer even vast te houden) en baseerde me op de kleurtjes van mijn bolletjesring.Nu ik kan afwisselen heeft het verouderingsproces hopelijk een klein beetje minder vat op mijn lievelingsring. En ik heb er gelijk een paar lievelingsoorbelletjes bij!!

Marie en Jos.

Mag ik jullie voorstellen aan Marie en Jos?

Ze werden met de grootste zorg in fimo gemaakt door Grote Zus en Grote Broer. Mama bakte de figuurtjes een dertigtal minuten op 130° in de oven. Toen ze afgekoeld waren, werden ze met secondenlijm (opgepast met de vingertjes!!) op de binnenkant van het deksel gekleefd. Het potje werd met water gevuld, er werden nog even wat glittertjes toegevoegd (echt maar een mespuntje, anders wordt het zo een gekliedder), het dekseltje op het potje geschroefd en ze konden schitteren! Een ideetje dat we eens in het boekje van De Banier zagen.

Zomerjurkje in tricot

Kleine Zus groeit als kool! Kleine meisjes worden groot, zegt men mij vaak, maar ik heb het idee dat het bij ons kleinste meisje wel HEEL erg snel gaat!!
Toen het weer onlangs zo heet was, kwam ik tot de vaststelling dat al haar 'frisse' kleedjes te klein waren. Ik zwaaide even met mijn toverstafje en ping.... daar kwam het magische trio tevoorschijn: tricotstof, biaisband en een naaimachine.
Het patroontje is er eentje van Burda, nr. 9544. Supereenvoudig en op klein uurtje klaar! Ideaal voor een last-minute-hitte-golf.

Het omzomen probeerde ik met een tweelingnaald. Ik was nog niet halverwege en één van de naalden brak.  (Dat overkomt me wel vaker, dus tips voor tweelingnaalden zijn altijd welkom!) Dan maar een dubbele, enkel rij.

De schouderbandjes waren aanvankelijk iets te lang. Ik stikte ze dubbel. Hopelijk past het jurkje dan tegen het eind van de zomer nog.

Trouwens, mijn vorige Burda-avontuur eindigde goed. Ik mailde in mijn beste Engels (want mijn beste Duits ligt zodanig onder het stof. Nog even en mensen noemen mij Jean-Marie :)) naar hun 'redactie'. Een veertiental dagen hoorde of las ik niets. Plots kreeg ik een mail terug, in het Duits. Het betreurde hen ten zeerste dat er een verkeerde versie in hun patroon zat. Ik kreeg abrupt de juiste, Nederlandstalige vertaling in bijlage toegestuurd. Vriendelijke mannen/vrouwen daar bij Burda!!

Rokjes voor zussen

Uiterlijk verschillen onze 2 dochters nogal wat. Grote Zus is bijna 4 jaar ouder dan Kleine Zus en dat scheelt desondanks in lengte. Toch willen ze vaak benadrukken dat ze zusjes zijn. Dat doen ze het liefst door dezelfde kleren te dragen.  Zelf ben ik niet zo'n voorstander om mijn dochters in een identieke outfit te steken, maar heel soms durven we al eens een compromis te sluiten. En dan komt een naaimachine goed van pas.

Een tijdje geleden kocht ik hier de stofjes. (Ik sta er trouwens altijd van te kijken dat stofjes in het echt er altijd zoveel mooier uitzien!). Grote Zus koos haar stofje zelf, ik koos het patroon. (En ook dit patroon komt uit 'De Bijbel') Het werd een klokrokje met beleg en paspel én voering! Misschien wat te hoog gegrepen voor mijn beginnerstalent, maar kom...

Met horten en stoten kwam ik tot volgend resultaat:

Niet slecht, zeg je? Wel, 't is niet voor niets een foto langs de voorkant genomen... Enfin, ik begon met het rokje van Grote Zus. Patroon getekend, stof geknipt... en dan... tot de ontdekking gekomen dat de achterkant op zijn kop stond!!! Toen ik het een tweede keer, maar dan juist, uit de stof wilde knippen, bleek er stof te kort. Ik dacht de oplossing gevonden te hebben. Gewoon nieuw stof bestellen... ware het niet dat dit uitverkocht was!! Ik kon de haren wel uit mijn hoofd trekken. De taakspanning was helaas te groot om  op een nieuwe levering van de stof te wachten. Dochterlief stond de volgende ochtend ook al met de tranen in de ogen... (en dat doet een moederhart breken, niet?) Ik probeerde creatief te zijn en maakte de achterkant zo:

Er loopt een naad in het midden van de achterkant. Het zou mooi geweest zijn indien de print gewoon doorliep, maar helaas. Door het tekort aan stof bleek dit niet mogelijk te zijn. Verder moest ik het rokje nog een aantal keren lostornen. Het was aanvankelijk veel te groot voor mijn fijn meisje, blinde ritsen instikken was niet zo makkelijk met mijn stokoude machine (Hoera voor het blinderitsvoetje dat universeel is!!). Later verloor de rode paspel bij het wassen ook een beetje van zijn kleur, met roze raketten als gevolg.

Maaaarrr, het toverde wel een glimlach op het gezicht van mijn grote én kleine meid. Want zij kunnen nu met hun zelfde rokjes aan iedereen tonen dat ze zusjes zijn. En moesten jullie het nog niet weten.... mama heeft ze gemaakt!!! De dochters bevestigen het maar al te graag.